Als je haar maar goed zit!
Als je haar maar goed zit. Het is een kleine zin, maar het zegt eigenlijk alles.
Het is 1983. Door de luidspreker schalt de muziek. “Ik heb zo hele vele grote zorgen, ik denk hoe kom ik hier nog uit? Als je haar maar goed zit”. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Vulcano met het vrolijke en opbeurende nummer “Als je haar maar goed zit”. Het was de eerste keer dat ik het nummer hoorde en keek in de spiegel. Mijn haar zat niet goed, integendeel. Ik was ontevreden. Mijn haar was dun en moest het iedere dag föhnen om er een beetje volume in te brengen. De flessen “iedere dag” shampoo waren leeg voor ik het wist. Want ja, mijn haar was ook vet. Genoeg reden om te klagen vond ik. Ik kon op dat moment niet weten dat ik vier jaar later zou terugverlangen naar mijn “dunne vette” haar. Terugverlangen?! Ja, terugverlangen.
Op 25 jarige leeftijd ben ik kaal geworden. Het begon met kleine ronde plekken, maar al snel viel al mijn haar uit en was ik kaal. De diagnose? Alopecia Areata. Omdat ook de haren op mijn gehele lijf verdwenen kwam daar nog een schepje bovenop. Ik had en heb nog steeds Alopecia Universalis.
Inmiddels ben ik 50 en heb ik een grote stap gezet. Ik ben naar buiten getreden met mijn kaalzijn. Het was mij gelukt om 25 jaar lang dit geheim te bewaren voor de buitenwereld. Op enkele goede vrienden en familieleden na, was niemand op de hoogte. Maar nu is alles anders. Mijn haar zit weer goed! Is mijn haar dan weer teruggekomen? Nee dat niet. Maar door er open over te praten heb ik mijzelf geaccepteerd. Geaccepteerd om de vrouw die ik ben. Een zelfverzekerde vrouw met haarwerk. En dat zit niet alleen goed, het voelt ook goed.
Ik heb een doel, een missie. Ik wil mij gaan inzetten voor alle vrouwen met Alopecia Areata. Door mijn verhaal te vertellen hoop ik andere vrouwen over de streep te trekken dat ook te doen. Het taboe doorbreken. Het taboe dat heerst. Een taboe dat niet alleen bij mannen, maar nog meer bij vrouwen, ervoor zorgt dat zij of hij zich schaamt. Dat zij of hij er alles aan doet om toch maar weer haar terug te krijgen. Of zoals een lotgenote zei: er alles aan doen om de Big Pharma te plezieren.
Het uiteindelijke streven? Iedereen, of je nu een vrouw of een man bent, zou een vrije keuze moeten kunnen maken. De keuze of je wel of geen haarwerk draagt. De keuze om wel of geen haartransplantatie te doen. De keuze om wel of niet mee te gaan in de wereld van onderzoeken. Of juist de keuze van zelfacceptatie. Het maakt niet uit welke keuze je maakt, zolang deze keuze maar niet wordt bepaald door je omgeving of door de maatschappij.
Een utopie? Nee, voor mij niet. Ik geloof er stellig in dat het mogelijk is. Door zoveel als mogelijk te praten over dit onderwerp. Door zoveel als mogelijk informatie te verstrekken moet dat lukken.
Ik ben dan ook blij dat ik door de Haarstichting in de gelegenheid wordt gesteld mijn verhaal te vertellen. Ik neem je de komende tijd graag mee in mijn wereld. De wereld van een vrouw met Alopecia Universalis.
Tekst door: Marion Kremer
