Bijzonder verhaal van vrouw met Alopecia
We krijgen regelmatig bijzonder verhalen opgestuurd. Het volgende verhaal van Vivianne delen we graag met u:
"Toen ik zeventien was ben ik voor het eerst geconstateerd met Alopecia Androgenetica, dit was een schok voor mij. Aangezien ik nog maar in een vroeg stadium zat, drong het nog niet zo tot me door. Ik heb een tijdje medicijnen gebruikt, maar omdat ik geen verschil zag ben ik daarmee gestopt. Ik wilde niet onnodig verkeerde stoffen in mijn liggen stoppen. Het was pas twee jaar later dat ik echt verschil begon te zien en van het ene op het andere moment mijn hoofd moest verstoppen onder knotjes en haarbandjes. Toen stapte ik een traject in wat mij emotioneel gezien erg van slag maakte.
Ik had nooit echt geloofd dat ik de ziekte had, maar toen ik dus voor de tweede keer de diagnose kreeg, sloeg het extra hard in. Ik werd hier emotioneel erg onstabiel van en voelde me een tijdje erg ongelukkig. Op mijn ergste moment heb ik voor mezelf besloten het probleem aan te pakken, me niet meer te verstoppen. Dus ik heb afspraken gemaakt met haarstukspecialisten en ben ik een minidocumentaire over mijn situatie gaan maken.
Door het probleem beet te pakken, en het om te zetten in iets moois, heb ik mezelf uit het dal gehaald. Ik heb hierdoor mijn situatie geaccepteerd maar nog niet verwerkt. 10 weken later kreeg ik mijn eerste haarstuk, dat is nu 2 maanden geleden. Na een dag voelde ik me als persoon een stuk opener naar mensen, en was ik zo opgelucht dat ik me niet meer hoefde verstoppen. Die grote belangrijke stappen in mijn leven wil ik bij me houden. Ondanks dat ik een vervelende ziekte heb, ben ik op dit moment in mijn ogen een beter persoon geworden dan daarvoor. De manier waarop ik die moeilijke situatie heb aangepakt voelt voor mij als een kleine overwinning.
Ik wil daarom een aandenken aan deze tijd op mijn lichaam laten vereeuwigen. Binnenkort ga ik een tatoeage laten zetten waarin ik haarstructuur/patroon in aan wil laten brengen. Op die manier wil ik nog een stapje zetten in het verwerkingsproces en kan ik ook accepteren dat dit voor altijd is. Net als die tatoeage zal ik ook voor altijd een haarstuk nodig hebben. En dat is oké, want iedereen heeft wel iets. De een kan niet zingen, de ander heeft scheve tanden en ik heb geen haar. Daar kan ik wel mee leven.
Ik heb nog niet de juiste structuren gevonden dus bij deze ook een oproep voor iedereen die hier iets meer over weet. Ik ben dus eigenlijk op zoek naar een geografisch patroon wat te vinden is in haar. Maakt niet uit in welk deel ervan."
