
Haarverlies en haaruitval onderzoek bij vrouwen
Haarverlies bij vrouwen maakt deel uit van een natuurlijke balans, sommige haren vallen uit terwijl anderen gaan groeien. Wanneer deze balans wordt onderbroken, wanneer het haar uitvalt en er minder haar groeit, treedt haarverlies op. De term die artsen gebruiken om haarverlies te omschrijven is alopecia. Haar groeit op bijna al de huidoppervlakten, met uitzondering van uw handpalmen, voetzolen, lippen en oogleden. Licht, fijn, kort haar is bekend als vellushaar. Haaruitval bij vrouwen kent verschillende soorten: • Anageen effluvium. Deze vorm van haarverlies is ook bekend als toxische alopecia. De oorzaak is medicijngebruik zoals chemotherapie. De werkzame bestanddelen van de medicatie vergiftigen de haarzakjes. • Telogeen effluvium. Een veelvoorkomende vorm van haarverlies die zich ontwikkeld als gevolg van stress of een traumatische gebeurtenis. Plotseling valt meer haar dan gebruikelijk uit. • Alopecia androgenetica of erfelijk haarverlies. Het haarverlies is genetisch bepaald en kan de haardos blijvend uitdunnen. Volledige kaalheid komt zelden voor.
Haarverlies is een normaal verschijnsel
Veel mensen denken dat overmatig haarverlies en kaalheid alleen mannen treft. De schattingen over het aantal vrouwen dat merkbare haaruitval ervaart lopen uiteen, maar overschrijdt de 50%. De belangrijkste oorzaak is alopecia androgenetica dat ongeveer een derde van de vrouwen treft. Iedere vrouw, op elke leeftijd kan last hebben van haarverlies. Het komt vaker voor bij:
- Vrouwen boven de 40.
- Vlak na een bevalling.
- Vrouwen die met chemotherapie zijn behandeld en vrouwen die bepaalde medicatie gebruiken.
- Vrouwen die haar vaak in te strakke kapsels dragen.
- Vrouwen in of na de menopauze.
Relatie haaruitval bij vrouwen en de menopauze
Tijdens de menopauze verandert er veel in de hormoonhuishouding. Deze veranderingen hebben onder andere gevolgen voor de haargroei. Vrouwen zien haargroei ontstaan op plaatsen waar dit eerder niet zo was, of u ziet misschien dat uw haardos dunner wordt. Oestrogeen- en progesteronspiegels dalen, waardoor de effecten van androgene of mannelijke hormonen versterken. Het haar dunt uit, omdat de haarzakjes krimpen. De haren groeien in deze gevallen langzamer en vallen gemakkelijker uit. Overgevoeligheid voor het mannelijke DHT-hormoon is de oorzaak voor het haarverlies. Haaruitval onderzoek kan deze gevoeligheid aantonen. Om andere oorzaken uit te sluiten kan een arts uw ijzergehalte en/of schildklierwaarden laten testen.
Haaruitval bij vrouwen onderzoeken
De tests en onderzoeken die artsen toepassen om vrouwelijk haarverlies te diagnosticeren zijn relatief eenvoudig. Met een trektest ziet een arts hoeveel haren er uit een streng loskomen. Als dit aantal hoger dan 10% is, is dat een teken van alopecia. Ziekten en chronische aandoeningen worden met een bloedonderzoek uitgesloten of bevestigd. Ook de waarden van vitamines en mineralen zijn met bloedonderzoek te bepalen. Het gebeurt ook dat de arts uw hoofdhuid microscopisch onderzoekt door het afnemen van wat huidmateriaal. Een belangrijk deel van het consult bestaat uit een vraaggesprek, waarbij de arts vragen stelt over uw gewoonten en de manier waarop u uw haar en hoofdhuid verzorgt.
Veelgestelde vragen
Om een beeld te krijgen van uw medische geschiedenis en familiale achtergrond vraagt een arts onder meer naar haaruitval binnen uw familie en/of dat u kortgeleden een stressvolle of traumatische gebeurtenis heeft ervaren. De arts informeert naar eerder haarverlies en welk voedingspatroon u volgt. U heeft de tijd om aan de arts uw observaties te vertellen. Omschrijf hoelang u last heeft van haarverlies en op welke plaatsen u haaruitval heeft. Is het haarverlies de afgelopen tijd toegenomen of juist verbetert? Breekt uw haar sneller of is het gevoeliger voor beschadigingen? Op basis van uw antwoorden en de onderzoeksresultaten van het lichamelijke onderzoek, stelt de arts een diagnose.
Vrouwelijk haarverlies behandelen
Stelt de arts vast dat er sprake is van haarverlies, dan kan een behandeling gezocht worden. De behandeling hangt af van de oorzaak. In gevallen waarin het haarverlies te wijten is aan stress of hormoonveranderingen zoals een zwangerschap is behandeling niet altijd nodig. Het haarverlies stopt na enige tijd en u ziet hoe de haargroei zich binnen een paar maanden herstelt. Is de oorzaak gerelateerd aan een tekort van voedingsstoffen, dan zal een arts een supplement voorschrijven. Erfelijke haaruitval is een vorm van haarverlies die blijvend is. Het vernietigen van de haarzakjes zorgt ervoor dat nieuwe haargroei onmogelijk is. Behandeling is mogelijk met Minoxidil lotion dat u dagelijks op de uitgedunde plaatsen aanbrengt. Na drie tot vier maanden moet verbetering zichtbaar zijn. Het haarverlies neemt af en de haargroei stabiliseert zich. Om blijvend nieuwe haargroei te creëren is een haartransplantatie momenteel de enige beschikbare ingreep.
Bijwerkingen haaruitval behandelingen
Geneesmiddelen, cosmetische en chirurgische ingrepen hebben een risico op bijwerkingen. Het gebruik van Minoxidil kan de hoofdhuid irriteren en uitdrogen. Als de lotion per ongeluk in contact komt met andere plaatsen dan de hoofdhuid, kan hier ongewenste haargroei optreden. Voorzichtigheid is geboden. Een operatieve haartransplantatie heeft een risico op nabloedingen, zwellingen, blauwe plekken, infecties en littekens. Het risico op bijwerkingen verkleint u door een gedegen voorbereiding en het volgen van de nazorginstructies.
Wanneer haaruitval laten onderzoeken?
In geval van haaruitval geldt hoe eerder u de oorzaak laat onderzoeken, hoe eerder u met een behandeling begint en hoe beter de effecten zijn. Haarverlies is verontrustend en kan op lange termijn sociale isolatie en psychische klachten tot gevolg hebben. Blijf daarom niet te lang rondlopen met de vragen of onzekerheden die u heeft. Haaruitval onderzoek is pijnloos en geeft u binnen een paar weken antwoord op de vraag van wat de oorzaak is. Met de onderzoeksresultaten is gerichte behandeling mogelijk en verminderd het haarverlies. Haarverlies is een veelvoorkomende aandoening en huisartsen hebben ervaring met het onderzoeken van de oorzaak. Tests en onderzoeken zijn pijnloos en duren niet lang.